Wystawa ta łączy twórczość jedenastu artystów i projektantów z publikacjami Biblioteki Ziemniaczanej. Mamy nadzieję, że obecność tych dzieł, wybranych w otwartym konkursie, będzie się poszerzać, przenikać i odzwierciedlać wiedzę zawartą w książkach.
Jako przestrzeń Ziemniaki_i interesuje się tym, jak, dlaczego i z kim prowadzimy badania. Mamy nadzieję, że poprzez obecność tych nieludzkich aktorów będziemy pielęgnować, szturchać i prowokować różne sposoby przebywania w miejscu badań. Biblioteka mieszcząca się w Zielonym OKO nieustannie się zmienia, próbując zrozumieć jej aktualność. Przestrzeń nigdy nie jest statyczna, a prezentowane prace mają za zadanie splatać książki, być może prowadząc nas w nieoczekiwane miejsce.
Co się stanie, gdy światło generowane przez ziemniaka zmiesza się i spadnie na miękkie tkaniny pieszczące zawartość biblioteki?
Rzeczy, Rzeczy, Rzeczy, jak inaczej można by opisać wystawę w bibliotece zamkniętej w metalowym pudełku?
Artyści:
Staś MacLeod
Julia Bujak
Matylda Wolwowicz
Anna Nowakowska
Guoda Šulskytė
Julia Ciunowicz
Katarzyna Kowalska
Ludmila Bubanova
Marcin Pietrucin
Ola Lewczyk
Weronika Krupa
Kurator Josh Plow napisał: „Open call został podzielony pomiędzy trzech kuratorów (…) Wybrałem Wasze prace na wystawę na temat Wunderkammer, zamieniając naszą bibliotekę naukową w gabinet ciekawostek łączący badania z książkami i obiekty: aktywizacja biblioteki poprzez obecność obiektów artystycznych, filmów i interwencji. Będzie to dość nieformalna sprawa, skupiająca się na tym, jak Wasze projekty splatają się z ideami zawartymi w książkach oraz w jaki sposób mogą je poszerzyć, uzupełnić i przyczynić do przyszłego rozumienia bibliotek jako przestrzeni wiedzy. Jest to też luźny wątek dotyczący ekologii, ziemi i opowiadania historii”.
Katarzyna Kowalska
OBRAZ OLFAKTORYCZNY, 2017
Podczas letnich rezydencji Katarzyny w Berlinie w 2017 i 2018 roku prowadziła obserwacje i działania w centralnych dzielnicach stolicy Niemiec, związane z analizą i porównaniem jakości przestrzeni wizualnej. Ostateczny projekt skupiał się na drukowanych materiałach, naklejkach i malowanych komunikatach, tworząc kolorowe tło dla miasta. Papierowe przekazy trafnie odzwierciedlają proces nadprodukcji informacji we współczesnym świecie. Zbierając informacje wizualne, jej uwagę przykuwały obszary mocno pokryte plakatami, ściany i filary z nagromadzoną masą papieru, rozmoczoną i odpadającą pod własnym ciężarem. Jedna z takich rolek papieru posłużyła Kowalskiej za materiał badawczy, a następnie stała się podstawą obiektu „Obraz Olfaktoryczny”. Odcięcie grubego zwoju plakatów naklejonych jeden na drugim pozwoliło jej obserwować kolejne jego warstwy.
Im bliżej środka, zapach był wilgotniejszy, pleśniowy i intensywniejszy. Powstanie małego przedmiotu o tak silnym i nieprzyjemnym zapachu ma na celu zbadanie możliwości jego transportu, przechowywania i zabezpieczenia do dalszych eksperymentów.
Identyfikacja wizualna autorstwa Roberta Bolińskiego
Otwarcie 11 maja w godzinach 13:00-18:00
Otwarte od 11.05.24-26.05.2024
Po otwarciu wystawę można zwiedzać w godzinach otwarcia OKO. Wystarczy poprosić w recepcji o klucz do Zielone OKO.
Ziemniaczana Biblioteka to przestrzeń oparta na zaufaniu, otwarta dla wszystkich zainteresowanych tym, w jaki sposób sztuka może odgrywać znaczącą rolę w społeczeństwie. Jeśli jesteście tego ciekawi i ciekawe, przeszukajcie półki. Znajdziecie na nich książki o tematyce ekologicznej, feministycznej, architekturze, folklorze, teorii queer, designie, technologii i wielu innych. Projekt realizowany w ramach programu MiniGranty2023 sfinansowanego przez Ośrodek Kultury Ochoty.
Temat miejskich nieużytków od kilku lat przewija się w różnych działaniach warszawskich, pokazując potencjał i niezwykłą potrzebę odkrycia i ożywienia tych miejsc. Wokół tematu tego powstało wiele publikacji i projektów. Gilles Clement opisywał je jako „Miejsca Trzecie” wskazując głębokie znaczenie terenów nieużytków jako źródeł różnorodności biologicznej, a co za tym idzie znaczenie dla nas — mieszkańców.
W ramach Biennale Nieużytków chcemy poszukać nieużytków, które mijamy na co dzień, które widzimy z okien naszych mieszkań, pracy, które nas niepokoją, ale i ciekawią. Chcemy zastanowić się jaką rolę nieużytki pełnią w strukturze miejskiej, czy są czymś złym, czy wręcz przeciwnie? Co możemy, a co powinniśmy z nimi zrobić i jak sztuka może nam pomóc odkryć inną stronę miasta.
Ważnym aspektem tego działania, jest zaangażowanie lokalnych społeczności. Projekty artystyczne i kulturalne, jakie realizowane są w przestrzeniach sąsiedzkich, wielokrotnie pokazują, że mogą być narzędziem, które pomaga mieszkańcom pobudzić poczucie współodpowiedzialności za przestrzeń i zachęcić do wspólnego korzystania z jej zasobów. Być może to jest klucz do ożywienia nieużytków?
Więcej o całym projekcie Biennale Nieużytków na stronie Fundacji kulturotwórczej 'Grupa w działaniu’ oraz na FB.
Tekst autorstwa Barbary Jędrzejczyk o historii wybranego przez nas nieużytku w centrum Warszawy i ulokowanego tu Parku Miniatur.
Skład zespołu
Kamila Szejnoch – tutorka,
Maciej Bykowski, Nawojka Gurczyńska, Barbara Jędrzejczyk, Katarzyna Kowalska, Michelle Mbazuigwe, Barbara Pazio, Gabriela Piwar.
Koordynacja i prowadzenie procesu
Martyna Cziszewska-Klejnowska
Małgosia Załuska
Realizacja
Listopad 2022 – Grudzień 2022
Warszawa
Partner medialny projektu
Architektura & Biznes
Partner projektu
ZODIAK Warszawski Pawilon Architektury
Projekt finansowany przez m.st. Warszawa
Nowa warszawska Galeria Prześwit rozpoczęła działalność przy Rynku Nowego Miasta w Warszawie, włączając ponowne widza w proces wartościowania sztuki poprzez wspólną praktykę zmysłowego i intelektualnego odbioru dzieła. W grudniu otworzyły się tu równolegle dwie wystawy zbiorowe: „Poczęcie” i „Stany wewnętrzne”.
Artystki biorące udział w wystawie „Poczęcie”: Anna Baumgart, Beata Ewa Białecka, Agnieszka Brzeżańska, Barbara Falender, Natalia Hirsz, Anna Królikiewicz, Janina Myronova, Magdalena Moskwa, Sylwia Rams, Diana Rönnberg, Katarzyna Swinarska, Agata Zbylut.
Rozszerzeniem wystawy głównej „Poczęcie” jest wydarzenie Twórców Prześwitu wpisane w temat, a jednocześnie będące kontynuacją cyklicznego wydarzenia „Stany Wewnętrzne” pokazujące narodziny wspólnoty artystów oraz transformacje miejsca wraz z postawami artystów tworzących je.
Twórcy Prześwitu: Ewa Ampulska, Paulina Babicka, Nastazja Babska-Kozak, Igor Dobrowolski, Hubert Dolinkiewicz, Raphaël Gaudin, Kamila Kamińska, Marta Kołdej, Katarzyna Kowal, Katarzyna Kowalska, Natalia Kozarzewska, Sylwia Ozimek, Paweł Pałkus, Patrycja Serweta, Filip Syczyński, Klaudia Szot, Aleksandra Śmietana, Irma Tylor, Olga Zaremba.
Nastał grudzień, miesiąc, który uwidacznia kobietę — ufną i odważną rodzicielkę, a tematem zbiorowej refleksji i celebracji staje się akt poczęcia i narodzin. Wystawa „Poczęcie” odchodzi jednak od tradycji bożonarodzeniowej, pozostając jedynie w jej aurze. Wyjściowo jest ona wynikiem osobistego doświadczenia wydania na świat córki, które przyniosło pytania o realność kobiecego ciała, poczucie własnego istnienia, zewnętrze zobowiązania, a wewnętrzne zawołanie, o siłę energii seksualnej, płodność, o zespolenie, akt stworzenia, pytanie o początek, o dzieło.
Rozpoczynam cykl wystaw „Poczęcie” w formule rokrocznej koncentrując się na figurze rodzicielki, akcie stworzenia i akcie twórczym powiązanym z seksualnością.
Tegoroczne „Poczęcie” to wystawa Artystek Pantokratorek, których twórczość tak jak słowo poczęcie dotyka obszarów duchowości, mitu, religii, rytuału, seksualności, a także baśniowości. To ostatnie pole uwidaczniamy myśląc o wystawie jako formie celebracji narodzin, spotkania artystek, w których dziełach zapisana jest mądrość będąca darem dla nowego istnienia i umożliwiająca kształtowanie nowej rzeczywistości społecznej.
Karolina Kliszewska – kuratorka
Koordynacja: Olga Krywolewicz
Galeria Sztuki Prześwit realizuje nowe podejście do wystawiennictwa poprzez równolegle budowany program edukacyjny i badawczy w obszarze kondycji emocjonalno-intelektualnej człowieka oraz wsparcia i wzmacniania relacji społecznych.
Warstwa wystawiennicza, edukacyjna i badawcza zgodnie z założeniem kuratorskim funkcjonują równowartościowo. Jest to przykład całościowego myślenia o świecie idei, sztuki, nauki i filozofii umożliwiając przeżycia zmysłowe, intelektualne i poznawcze. Prześwit to kolektywna instytucja kultury z pracowniami artystycznymi, tworząca się przy Rynku Nowego Miasta w Warszawie.
Idea Prześwitu odnosi się całościowo do genezy miejsca, w którym powstaje, przestrzeni pozbawionej tożsamości, zdewastowanej, a za sprawą działań twórczych uruchomiających proces rewitalizacji odzyskującej swoją przynależność i tożsamość.
Foto: Dominika Szatkowska, media społecznościowe galerii i archiwa prywatne artystki
Wystawa jest finałem jubileuszowego programu wystawienniczego Stowarzyszenia Artystycznego „Otwarta Pracownia” w Lublinie zatytułowanego „10 x 10”. Tworzą ją wspólnie artyści, artystki, teoretycy i teoretyczki „Otwartej Pracowni”: Tomasz Bielak, Agnieszka Chwiałkowska, Maksymilian Cieślak, Kamila Czosnyk, Magdalena Franczak, Agnieszka Grzywacz, Paweł Korbus, Piotr Korol, Katarzyna Kowalska, Mikołaj Kowalski, Magdalena Łata, Lech Mazurek, Aniela Mroczek, Michał Mroczka, Florentyna Nastaj, Jerzy Norkowski, Kosma Ostrowski, Małgorzata Pawlak, Szymon Popielec, Sławomir Plewko, Marta Ryczkowska, Sebastian Smit, Kamil Stańczak, Piotr Strobel, Sławomir Toman, Grzegorz Tomczyk, Kamil Zaleski, Ewa Zarzycka
—-
Żyjemy w czasach małej apokalipsy. Dystopie, jakie znamy z filmów i książek zaczynają się powoli materializować. Jeżeli każde stulecie ma swój punkt zero, to jest właśnie nasz. Może świat wszedł w erę następujących po sobie pandemii i trzeba przyzwyczaić się do życia w cieniu zagrożenia. Kto wie, czy zagłada trwa niezauważona już od dłuższego czasu, w aurze spokoju, w licznych dniach powszednich?
Wchodzimy w opuszczoną przestrzeń kamienicy, w której przez lata mieścił się bank. Sejfy zostały opróżnione, w pokojach zostały zakurzone biurowe meble i fakturowa tapeta. Przestrzeń jest pozornie neutralna, postkorporacyjna. Składa się z labiryntu niewielkich pokoi. Sztuka wślizguje się do szaf, zagarnia ściany, zakamarki. Ostatnia wspólna wystawa „Otwartej Pracowni” jest opowieścią o punkcie, w którym znajdujemy się jako ludzkość. Przyglądamy się swoim zasobom. Dokonujemy reasumpcji bagażu, podejmując decyzję, co zostawiamy a co bierzemy ze sobą w dalszą drogę świadomi, ile jesteśmy w stanie udźwignąć. Zostają po nas ślady, jeżeli zdecydujemy się ich nie zacierać.
Nauka mówi, że koniec to ogień. Za mniej więcej pięć miliardów lat Słońce wejdzie w fazę czerwonego olbrzyma i spuchnie do takich rozmiarów, że pochłonie orbitę Merkurego. Możliwe, że ten sam los spotka Wenus a Ziemia zamieni się w spaloną, pozbawioną życia, pokrytą magmą skałę. Ostatecznie rozpadnie się na miliony atomów w gorącym oddechu ginącej gwiazdy. Czy koniec będzie ostateczny? Według wierzeń Majów wszechświat ma cykliczny charakter. W różnych religiach poszczególne cykle są widziane jako możliwość zmiany na lepsze. Świeckie wizje końca świata zawierają zarówno nihilistyczny pogląd, że pochłonie nas nicość jak i mroczny obraz świata, który wiecznie się powtarza, i w którym wszystko co zdarzyło się w przeszłości ponownie się wydarzy. Katie Mack w książce “Koniec wszystkiego” pisze o nieskończonej kosmicznej ekspansji, wskazując na to, że apokalipsa będzie powolna i bolesna, naznaczona rosnącą izolacją, nieubłaganym rozpadem i pochłaniającą wszystko ciemnością. W pewnym sensie to nie wszechświat się skończy, lecz skończy się, unieważni i unicestwi wszystko, co w nim jest. Wszystkie gwiazdy w końcu się wypalą, cząstki rozpadną, czarne dziury wyparują.
Żyjemy w czasach, w których przeczucie końca jest bardzo silne, unaoczniła je pandemia, zbliżająca się nieuchronnie katastrofa klimatyczna, ginące ekosystemy, zwrot populistyczny i nacjonalistyczny na świecie. Mówią o nim także inne, bardziej wewnętrzne symptomy, wskazujące na kruchość człowieka i jego relacji z innymi. Wydaje się, że apokalipsa ma także formę przewlekłą. Dotychczas niezauważalną. Nadeszła niepostrzeżenie, wśród pomruków przyrody. Wszechogarniająca nas wizja końca świata została zbudowana na braku ludzkiej umiejętności samoograniczenia, końcu humanizmu oraz rozpadzie pozornie nienaruszalnych struktur życia społecznego. Żyjemy w bańkach wierząc, jak pisał Barańczak, że „nazajutrz, po kolejnym zbiorowym samobójstwie zawsze tak samo idzie się rano po gazety […] tak samo mała dziewczynka z tornistrem biegnie do szkoły i potyka się, i pada, i tłucze kolano, i jest dużo płaczu,
i w tym płaczu jest zawsze tak wiele życia”.
Przyglądając się światu nad przepaścią zerkamy również do archiwum. Badamy to, co zostaje, co przechowuje ślady, interesuje nas odczucie materialności dzieł lub ich odprysków. Archiwum żywotności wizualnej wyobraźni i mrocznych przeczuć. Tak rozumiane archiwum samo w sobie jest żywym, pulsującym organizmem, którego jedynym sensem jest wchodzenie w relacje z innymi organizmami, a zasadą działania – ciągła przemiana. Stanowi ono miejsce i moment spotkania przeszłości i przyszłości w procesie odczuwania i wyobrażania naszej współdzielonej teraźniejszości. Wystawa unaocznia codzienność, niepokoje, znikanie, spokojne i spektakularne, odchodzenie starych narracji i nadzieję na nowe.
—-
– A jeśli nic, co tu robimy, nie przetrwa, jeśli nawet najlepsze nasze działania zostaną zapomniane, to czy jest jakiś powód, by się po prostu nie poddać? – Powodem jest wszystko na tym świecie – odpowiedział Rudd – Jesteśmy tu i żyjemy. A to jest piękny wieczór w ostatnim doskonałym dniu lata.
Alastair Reynolds, Pushing Ice
—–
Projekt „10×10” jest realizowany przez Stowarzyszenie Artystyczne „Otwarta Pracownia” w Lublinie we współpracy z z Centrum Kultury w Lublinie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Foto i grafika: media społecznościowe stowarzyszenia Otwarta Pracownia w Lublinie i archiwum prywatne artystki
Tematem wystawy będzie przyszłość, postrzegana jako fenomen, który rozgrywa się na naszych oczach. Zmaterializowały się wizje z filmów sciencie-fiction z lat 80., pandemia opanowała świat, wokół panuje chaos, prognozy na przyszłość nie są zbyt optymistyczne. Celem sztuki staje się wizualizacja możliwych scenariuszy przyszłości na podstawie teraźniejszości i przesłanek na najbliższe lata. Artyści poszukują właściwych wzorców rozwoju w zakresie ekonomii, konsumpcji, klimatu, sfery społecznej, transportu, architektury. Poddają pod refleksje jak w przyszłości zafunkcjonuje miasto, jak będą wyglądały podróże, sztuka: w jakim stopniu przeniesie się do przestrzeni VR, jak rozwinie się ta lub nowsza technologia? Próba uchwycenia ciągu przyczynowo – skutkowego możliwych wariantów przyszłości z naciskiem na pozytywy, dobre rozwiązania, praktyki – czy tego rodzaju utopie w ogóle są możliwe? Artyści wychodzą z założenia, że przede wszystkim warto poddać je wnikliwej refleksji. Zadają sobie pytania: o przyszłe hierarchie społeczne, o gospodarkę po kapitalizmie, o kosmiczną performerkę Betelgezę? Kiedy wybuchnie i czy ludzkości będzie dane zobaczyć to zjawisko?
artystki i artyści: Katarzyna Kowalska, Grzegorz Tomczyk, Kamil Zaleski
realizacja: Aniela Mroczek
Wystawa organizowana we współpracy z Galerią Labirynt.
Projekt „10×10” jest realizowany przez Stowarzyszenie Artystyczne „Otwarta Pracownia” w Lublinie we współpracy z Centrum Kultury w Lublinie.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.
Foto: Piotr Korol, Marta Kammbach
„Chodnik, ściana, wystawa. 10 lat Otwartej Pracowni w Lublinie” – fragmenty wywiadu z kuratorkami stowarzyszenia Otwarta Pracownia: Martą Ryczkowską i Anielą Mroczek w lubelskim “Dzienniku Wschodnim” opisującymi cykl wystaw Windows’21:
„Skręcając z deptaka w ulicę Staszica, łatwo przegapić tę jedną z najmniejszych galerii świata. Podpowiadam: patrzymy w pierwszą witrynę kamienicy pod numerem 2, należącą do zakładu fotograficznego Kodak Express. Już dziś wieczorem pojawi się tam coś nowego.
26 lat temu Bill Gates zaprezentował system operacyjny Windows 95. Dziś otwarcie kolejnej edycji projektu Windows 21, realizowanego przez lubelskie stowarzyszenie artystyczne Otwarta Pracownia z okazji 10-lecia jej utworzenia.
Marta Ryczkowska: – Jak zakładaliśmy Otwartą Pracownię, to wyobrażaliśmy sobie, że to będzie kolektyw, który będzie łączył teoretyków i praktyków sztuki. I będziemy wspólnie tworzyć takie miejsce pracy twórczej. Okazało się, że rzeczywistość jest trudniejsza.
Aniela Mroczek: – Ale zaadaptowaliśmy się do niej.
MR: – Przekuliśmy tę formułę na taką romantyczną, otwartą pracownię, które działa w różnych miejscach i działa w sposób efemeryczny, bo nie mamy swojej przestrzeni, chociaż cały czas jej szukamy.
MR: – Projekt polega na tym, że chcieliśmy zrobić wystawy, które będą dostępne dla ludzi podczas pandemii. Bo w momencie kiedy go wymyślaliśmy, świat był zamknięty.
Rozpoczęły się poszukiwania okna odpowiedniego na projekt. Okazało się, że to nie takie proste. Jedna z upatrzonych witryn w znanym hotelu ostatecznie okazała się niedostępna. W końcu artystów przyjął Jacek Delmata z Kodaka.
MR: – Jest naszym wspaniałym gospodarzem, bardzo przychylnym. Od razu się zgodził na umieszczenie wystawy.
Projekt ruszył w marcu. Od tamtego czasu swoje prace pokazało już kilku artystów. (…)
MR: – Nami chyba kierował od początku rodzaj takiego nonkonformizmu, nie związania z jakimiś miejscem instytucjonalnym. A z drugiej strony nomadyczność. Przylepiamy się do różnych sytuacji i obiektów.
Ale Windows 21 to nie wszystko. Bo obchodząca 10 urodziny Otwarta Pracownia wystawia też w tradycyjnych pomieszczeniach. 7 października zaplanowano wystawę performerską w Pałacu Lubomirskich.
MR: – Do tej pory rozpajęczaliśmy się w różne miejsca. Będziemy dalej tak działać. Coś będzie w witrynie, coś będzie gdzieś w pomieszczeniu. Bardzo mocno wchodzimy w to, co się dzieje w rzeczywistości. Ta witryna będzie częścią spojrzenia na sztukę, która jest blisko człowieka.
MR: – Przez te 10 lat bardzo mocno trzyma nas też edukacja. W momencie, kiedy nie robiliśmy wystaw, to bardzo intensywnie pracowaliśmy warsztatowo. Pracujemy z dziećmi ze szkół, szpitali, z dzieciakami, które mają specjalne wymagania.
AM: – To jest obszar, gdzie dostaje się dużą energię zwrotną. To jest coś, co w pewnych momentach bardzo nas niosło. (…)”.
całość wywiadu w „Dzienniku Wschodnim”
Projekt jest zrealizowany dzięki wsparciu Miasta Lublin.
Pokaz zrealizowany w ramach programu Przestrzenie Sztuki Lublin, finansowanego przez Ministerstwo Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu oraz współrealizowanego przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Narodowy Instytut Muzyki i Tańca. Operatorem lokalnym jest Centrum Kultury w Lublinie.
Foto: Piotr Korol, archiwa prywatne artystki
wywiad kuratorki Marty Ryczkowskiej w Radio Lublin: „Windows’21 według artystów Otwartej Pracowni”
Jak tylko będzie można otworzyć przestrzeń kulturalną dla zwiedzających, w sali wystawowej „Riga Art Space” odbędzie się wystawa „GEO” z kolekcji Centrum Sztuki Mark Rothko w Daugavpils.
Koncepcja artystyczna projektu wystawy „GEO” opiera się na połączeniu dwóch jednoczących aspektów – różnorodności geograficznej i geometrycznych form wyrazu – w sztuce, demonstrując zdolność artystów do znalezienia wspólnych płaszczyzn artystycznych w twórczym dialogu, a jednocześnie pokazując swój twórczy podpis poprzez przełamanie wyobrażonych granic geograficznych i narodowych. Język abstrakcyjny powstawał w podobny sposób wielokrotnie, tu i za granicą. Istnieją jaśniejsze lub mniej wyraźne punkty zwrotne w jego przejawach, dostrzegane jedynie przez widza.
Wystawa jest o każdym artyście z osobna, o każdym miejscu i jego historii, składającej się na indywidualną kompozycję sztuki. Jest to opowieść o sztuce w ogóle, żyjącej swoim życiem w umysłach artystów i drugim życiem na wystawie – zbiorowo z pracami innych autorów.
Wystawa została celowo zaprojektowana tak, aby reprezentować wyłącznie artystów zagranicznych, potwierdzając tym samym rolę Centrum Rothko jako domu największej międzynarodowej kolekcji malarstwa współczesnego w krajach bałtyckich.
Artyści reprezentowani na wystawie: Tomas Rudokas, Ramūnas Čeponis (Litwa), Barbara Rosengarth, Edeltraut Rath, Martin Voßwinkel (Niemcy), Cipriano Martinez (Wenezuela, Wielka Brytania), Andrew Colbert, Deann Sirlin (USA), Gonzalo Rodríguez Gómez (Hiszpania), Katarzyna Kowalska, Paweł Wasowski, Piotr Skowron, Anna Podlewska-Polit (Polska), Katarina Balunova (Słowacja), George Meertens, José Heerkens (Holandia), Alexander Selivanov (Rosja), Agostino Tulumello (Włochy).
Kolekcja Daugavpils Mark Rothko Art Center została stworzona z myślą o stworzeniu centrum sztuki. Co roku jest uzupełniana o nabytki, prace twórcze uczestników sympozjum oraz cenne dary od artystów i partnerów współpracy, potwierdzające obecną i przyszłą współpracę przy realizacji projektów artystycznych. Obecnie kolekcja liczy ponad 2 000 dzieł sztuki w różnych mediach. Misją Centrum Rothko jest nie tylko zachowanie tej cennej kolekcji, ale także jej regularne eksponowanie zarówno w centrum sztuki, jak i w innych przestrzeniach kulturalnych i artystycznych na Łotwie i za granicą.
Organizowane przez:
Stowarzyszenie Instytucji Kultury Rady Miejskiej Rygi i salę wystawową „Riga Art Space” we współpracy z Daugavpils Mark Rothko Art Center.
Kuratorzy wystawy:
Zane Melāne, Māris Čačka, kierownik projektu Alise Anna Sondore.
Foto: strony internetowe i media społecznościowe organizatorów.
informacja o wydarzeniu na stronie Riga Art Space
informacja o wydarzeniu na stronie Daugavpils Mark Rothko Art Center
Kontynuując tradycję roku 2019, od 28 lipca do 12 sierpnia 2020 roku, w ramach swojego programu rezydencji, Daugavpils Mark Rothko Art Centre zorganizowało drugie międzynarodowe sympozjum malarskie pomyślane jako hołd dla wybitnej lokalnej artystki i pedagożki sztuki, Silvy Linarte (1939 – 2018). „Malarstwo nie jest tabliczką mnożenia, której uczysz się raz, a potem pamiętasz przez całe życie. Aby malować, musisz utrzymywać ciągły stan uniesienia i dostrojenia, podobnie jak aktor wychodzący na scenę” – powiedziała Silva Linarte o swoim codziennym życiu i poszukiwaniu inspiracji, typowym dla wielu artystów. W pewnym sensie, słowa te można interpretować jako jej przesłanie skierowaną do uczestników sympozjum.
Sympozjum jako punkt zbieżności – przestrzeń i czas, w którym w tym roku artyści reprezentujący różne pokolenia i kraje (Łotwę, Litwę, Estonię i Polskę) zostali zaproszeni do wspólnego twórczego dialogu, kontemplacji życia Silvy Linarte i jej sztuki oraz doświadczenia szczególnego środowiska Daugavpils. Wspólne spotkania, rozmowy i praca w studio, odwiedziny w domu Silvy Linarte, spacery i eksploracja szególnego miejsca – wszystkie te doświadczenia stały się dwutygodniowym źródłem inspiracji, które wzbogaciły obecne perspektywy i postrzeganie środowiska i przestrzeni przez artystów.
Wypełniony po brzegi czas sympozjum dał każdemu z artystów wiele okazji do wyrażenia siebie poprzez współczesne obrazy, które ukazują ich indywidualne style malarskie i eksplorują tematy takie jak człowiek, przestrzeń, natura, miejsce, porządek i chaos. Motywy światła i słońca, wyczucia koloru i wewnętrznego uniesienia, tak ważne dla Silvy Linarte i tak wyraźnie obecne w jej sztuce, można również odnaleźć w malarskich dokonaniach każdego z uczestników sympozjum.
W 2. Międzynarodowym Sympozjum Malarskim „Silva Linarte” wzięli udział: Osvalds Zvejsalnieks (Łotwa), Ingrīda Ivane (Łotwa), Ričardas Garbačiauskas (Litwa), Katarzyna Kowalska (Polska), Franciszek Ledóchowski (Polska) i Liisa Kruusmägi (Estonia).
Kuratorka: Tatjana Černova
Foto: media społecznościowe organizatora i archiwa prywatne artystki
Tryb automatyczny czy manualny? Przyszłość pokaże.
Wystawa jest częścią indywidualnego projektu artystycznego podejmującego aktualne, ostatnio gwałtownie nasilające się problemy „załogi” podróżującej „statkiem kosmicznym Ziemia”. Zaprezentowane prace odnoszą się do wybranych przez artystkę zagadnień, kilku możliwych wersji przyszłości obserwowanych przez pryzmat teraźniejszości.
U podstaw tego procesu leży silny lęk dotyczący przyszłości naszej planety, nazwanej przez Richarda Buckminster Fullera statkiem kosmicznym Ziemia. Amerykański architekt, konstruktor i filozof, już kilka dekad temu ostrzegał o ograniczonych zasobach energetycznych „statku kosmicznego” i apelował o konieczności zrewidowania zasad funkcjonowania leżących u podstaw naszej relacji z otaczającym światem. Jego słynne sformułowanie „Instrukcja obsługi statku kosmicznego Ziemia” mówi o potrzebie zjednoczenia wysiłku i aktywności ludzi działających na różnych, często skrajnie odmiennych polach w celu wypracowania nowego modelu funkcjonowania naszej cywilizacji.
W niedalekiej przyszłości staniemy w obliczu ogromnych zmian związanych z rewolucją technologiczną, co w połączeniu z realnym zagrożeniem zmianami klimatycznymi i ich konsekwencjami zapowiada kryzys ludzkości na globalną skalę. Naukowcy zgodnie twierdzą, że nadciągające zmiany to największe wyzwanie dla naszej cywilizacji z jakimi kiedykolwiek mieliśmy do czynienia. By im sprostać będziemy potrzebowali nowej opowieści, która sprawdzi się w przyszłych okolicznościach i z którą będziemy mogli się utożsamiać. Niestety, żadna ze współcześnie istniejących narracji polityczno – religijnych nie spełni tej funkcji. Dlatego tak istotna jest świadomość i wspólna postawa, by wypracować aktualną instrukcję obsługi społeczeństw i zjawisk, które przyniesie nam przyszłość.
Dla artystki istotne stało się spojrzenie na powyższe zagadnienia z perspektywy architektoniczno – urbanistycznych koncepcji i utopijnych idei. W pierwotnym ujęciu słowo utopia to nazwa nieistniejącego miejsca, idealnej wyspy szczęścia. Skutkiem tęsknoty za lepszym światem jest wizja idealnego społeczeństwa, w którym nie ma miejsca na zło i niesprawiedliwość społeczną, wizja nielicząca się z rzeczywistością i przez to niemająca szans zaistnienia. Jest to tylko mrzonka, która generuje fantastyczne pomysły, formy architektoniczne i wizjonerskie miasta przyszłości. Ale to właśnie marzenia o lepszej przyszłości animują nas do działania, podobnie jak utopijne tęsknoty za ładem i spełnieniem społecznym, co czyni je wartościowymi. W ten sposób mogą stać się częścią przyszłości naszej planety – „statku kosmicznego” dryfującego we wszechświecie i zainspirować nas do wypracowania wspólnej, nowej narracji dla ludzkości.
Na wyobrażenie o miastach przyszłości składają się informacje o rozwijającej się technologii, możliwościach jej zastosowania i wpływie na przyszłe społeczności. W połączeniu z prognozami klimatycznymi pozwala to wytyczyć kilka osobnych wątków, które stały się podstawą do stworzenia prac artystycznych prezentowanych na wystawie. Każdy z obrazów to osobna wizja przyszłości będąca mieszanką teorii naukowych, fikcji, utopii, realnych możliwości rozwoju i zagrożeń. Dzięki takim hipotetycznym podróżom w przyszłość łatwiej poczuć jej związek z teraźniejszością i jednocześnie zrozumieć odpowiedzialność za stworzenie dobrej instrukcji obsługi.
Katarzyna Kowalska
Kuratorka: Marta Burian
Foto i grafika: Kaja Cyfka
Wystawa „Art in Science – formy przestrzenne” jest owocem sympozjum, które odbyło się w lipcu 2019 w Wygrynach na Mazurach z inicjatywy Iwony Nowakowskiej – Skop, prezeski Fundacji „Mi Do Szu ” mającej swoją siedzibę w Konstancinie-Jeziornie. Przedstawione prace będą przedstawiać wzajemne relacje między sztukami plastycznymi a naukami ścisłymi i techniką. Artyści zaprezentują obrazy i rzeźby, ale również prace wykonane w technikach własnych wykorzystujących najnowocześniejsze materiały i technologie, w tym nowe media. Dyskurs naukowy zostanie przełożony na wyraz plastyczny, wciągając widza w świat artysty – badacza otaczającej nas rzeczywistości.
Kuratorka: Sylwia Svorova – Pawełkowicz.
W Wystawie udział biorą:
Agata Czeremuszkin – Chrut / Andrzej Bieniek / Katarzyna Kowalska / Wojtek Osiak / Bartłomiej Sęczawa / Sylwia Svorova – Pawełkowicz.
Foto i grafika: Marta Kammbach i media społecznościowe organizatora
III Sympozjum artystyczne Fundacji Mi Do Szu w miejscowości Wygryny na Mazurach zorganizowano z myślą o artystach ceniących sobie kontakt z naturą, czyste środowisko i domową atmosferę. Kameralne warunki zakwaterowania i pracy sprzyjają zorganizowaniu wieczornych spotkań – wykładów wygłoszonych przez zaproszonych artystów i gości.
W sympozjum wezmą udział:
Agata Czeremuszkin-Chrut / Agnieszka Żak-Biełowa / Bartłomiej Sęczawa / Elvin Flamingo / Izabela Maria Uchman / Maciej Sęczawa / Monika Kopczewska / Monika Krajewska / Karolina Pikosz / Katarzyna Kowalska / Łukasz Huculak / Sylwester Piędziejewski / Sylwia Svorova Pawełkowicz / Wojciech Osiak
Odwiedzi nas także z wykładem Jan Fabry – pracownik Instytutu Fizyki Czeskiej Akademii Nauk.
Obszary tematyczne wykładów:
⦁ ornament – zaczerpnięty z natury i geometrii, język różnych kultur;
⦁ sztuka a nauki ścisłe – oczami artysty;
⦁ sztuka a nauki ścisłe – oczami naukowca.
Wykłady:
Jan Fabry – Spojrzenie na sztukę oczami naukowca. Geometria. Wenzel Jamnitzer.
Iza Uchman – „KWADRAT- jednostka doskonałości wiecznego porządku.”
Monika Krajewska – „O ciałach niebieskich w tradycji żydowskiej i kalendarzu”.
Katarzyna Kowalska – „Wpływ nauk ścisłych na proces twórczy”.
Sylwester Piędziejewski – „Otwartość ornamentu”.
Elvin Flamingo – „Przeszkody na drodze ku doskonałości”.
Sylwia Svorova Pawełkowicz – „Proweniencja i autentyfikacja dzieł sztuki. Zastosowanie nauk ścisłych w badaniach dzieł sztuki”.
Kuratorka: Sylwia Svorova Pawełkowicz
Foto i grafika: media społecznościowe organizatora i archiwa prywatne artystki
Projekt pod patronatem:
Parlamentu Europejskiego
Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego
Ambasadora Republiki Czeskiej w Warszawie
Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej w Pradze
Instytutu Fizyki Czeskiej Akademii Nauk
Program OP_VISITORS to cykl wizyt studyjnych, który poświęcony jest współpracy polsko-niemieckiej i koncentruje się na tematach, które dają możliwość poznania modeli pracy, organizacji, planowania w sektorze artystycznym w obu krajach. Celem projektu jest zwiększenie mobilności i kompetencji zawodowych uczestników w oparciu o wzajemne doświadczenie i wiedzę ekspercką. Nawiązane w ten sposób kontakty mają nietylko skrócić dystans pomiędzy uczestnikami, a ekspertami, ale też pozytywnie wpłynąć na współpracę, integrację i elastyczność zawodową.
– Tworzymy połączenie między ludźmi z Berlina i Wrocławia, którzy interesują się sztuką i kulturą, a naszym celem jest wsparcie działań sieciowych między artystami, kuratorami i kolekcjonerami.
- 11- 12.06.2019 W czerwcu działamy nie tylko stacjonarnie.
Jesteśmy w trakcie drugiego bloku wizyt studyjnych w ramach projektu #OP_FAME, które realizowane są we Wrocławiu we współpracy z Centrum Sztuki WRO / WRO Art Center, jak również w Dreźnie w ramach tegorocznego OSTRALE Dresden. Pobyt we Wrocławiu jest już za nami, za tydzień widzimy się w Dreźnie!
Dziękujemy również Krupa Gallery, Centrum Sztuki WRO, AIR Wro, JEST galeria za przemiłe spotkania. - Trwa OSTRALE Dresden, a w dniach 17-19.06.2019 stało się ono celem naszych kolejnych wizyt studyjnych w ramach programu OP_FAME. Dziękujemy za spotkania w Goethe-Institut Dresden, Gedenkstätte Bautzner Straße Dresden, Ausländerrat Dresden, Historische Tabakfabrik f6 Striesen, Alte Feuerwache Loschwitz oraz Künstlerhaus Dresden.
- 20-22.09.2019 Za nami ostatnia z wizyt studyjnych w ramach projektu OP_FAME. Tym razem wybraliśmy się z uczestniczkami na Warsaw Gallery Weekend 2019. Co zobaczyły i czego się dowiedziały? Opowiedzą nam już w październiku w trakcie spotkania MY / WY / ONI w ramach OP_Fame / Future Art Market Education – konferencja i warsztaty!
Tekst i zdjęcia: OP_ENHEIM, a także media społecznościowe organizatora i archiwa prywatne artystki.
Projekt realizowany jest razem z Fundacja Współpracy Polsko-Niemieckiej.
OP_FAME to cykl konferencji, warsztatów, wizyt studyjnych skierowanych do artystów sztuk wizualnych i kuratorów, którzy chcieliby dowiedzieć się z czym wiąże się zawodowa praca w sektorze kultury i sztuki, a dodatkowo poszerzyć wiedzę z zakresu rynku sztuki, rezydencji artystycznych i współpracy na linii artysta-galeria.
OP_FAME, w rozwinięciu OP_Future Art Market Education, to przygotowany przez OP ENHEIM cykl warsztatów, konferencji, wizyt studyjnych i dyskusji, w których udział wezmą liczni specjaliści z obszaru sztuk wizualnych. Projekt ten ma charakter edukacyjny i powstał aby umożliwić twórcom większy dostęp do wiedzy z zakresu: mobilności międzynarodowej, aktywności zawodowej środowiska artystycznego, poznania modeli pracy z galerią, organizacji, planowania i zawodu artysty.
OP_FAME jest projektem bazującym na wymianie wiedzy i doświadczeń w celu podnoszenia kompetencji zawodowych osób zaangażowanych w działalność w obszarze sztuki i rynku sztuki współczesnej. – mówi Kama Wróbel, dyrektor programowa OP ENHEIM – Formuła opierająca się na warsztatach, gdzie wiedza jest na bieżąco aktualizowana, a doświadczenie podlega ciągłej konfrontacji ze zmianami na rynku sztuki, co daje możliwość prowadzenia nowoczesnej edukacji. Program specjalistycznych warsztatów skierowany został do artystów oraz kuratorów. Networking grupy artystów i przyszłych kuratorów oraz galerzystów we wspólnym projekcie podnosi skuteczność efektów projektu i będzie mieć znaczenie dla rozwoju lokalnego i ponadlokalnego rynku sztuki. Szczególnie, że w OP ENHEIM uczestnicy będą mieli szansę spotkać się i osobiście porozmawiać z doświadczonymi ekspertami takimi jaki: m.in. Asia Żak Persons z berlińskiej galerii Żak-Branicka, Marta Kołakowska z warszawskiej Galerii Leto, Agnieszka Kubicka-Dzieduszycka z Centrum Sztuki WRO, krytyk i kurator Stach Szabłowski czy Andrea Hilger, Mátyás Dunajcsik z drezdeńskiego biennale – OSTRALE.
Przygotowane warsztaty staną się nie tylko okazją do bezpośredniego, otwartego kontaktu z ekspertami i praktykami danej dziedziny, ale poszerzą także kompetencje uczestników, ich praktyczne umiejętności i będą okazją rozprawienia się z mitami i powielanymi stereotypami. Program wydarzeń jest całoroczny, ale podzielony został na dwa główne bloki – pierwszy z nich objął wydarzenia w dniach 16, 17 i 30 marca 2019, a drugi odbędzie się w dniach 25-27 października 2019 roku. W międzyczasie, w okresie od kwietnia do września odbyły także wizyty studyjne, w ramach których wybrani uczestnicy warsztatów i konferencji odwiedzili Berlin, Drezno, Warszawę i Wrocław. Jesienna odsłona projektu OP_FAME to moment na podsumowanie wszystkich wspólnych artystycznych podróży z uczestnikami projektu podczas konferencji pt. MY / WY / ONI. Tym razem uczestnicy zmienią się w prelegentów.
Tekst i zdjęcia: OP_ENHEIM, także media społecznościowe organizatora.
xibitmagazine.com: Where to find artistic research? The OP_FAME conference in Wroclaw
Projekt jest realizowany z Fundacją Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Mecenas OP ENHEIM: Womak Holding SA,
Partner: Art Hotel Wrocław
Od 8 marca przestrzenie wrocławskiej Galerii Miejskiej wypełnią się malarstwem inspirowanym architekturą. Na wystawie „Smutek modernizmu: opresja i depresja” swoje realizacje zaprezentuje 16 polskich twórców młodego pokolenia, dla których modernizm stanowi punkt wyjścia zarówno dla tematycznych, jak i formalnych poszukiwań artystycznych.
Artyści: Jakub Adamek, Karolina Balcer, Katarzyna Dyjewska, Karolina Jaklewicz, Celina Kanunnikava, Maria Kiesner, Anna Kołodziejczyk, Katarzyna Kowalska, Aleksander Laszenko, Anna Libera, Aleksandra Łatecka, Iwona Ogrodzka, Joanna Pałys, Iza Rogucka, Katarzyna Rutkowska oraz Noemi Staniszewska.
Kuratorka: Katarzyna Zahorska
Wielkie idee modernistów dotyczące gruntowanego przeformowania za pomocą architektury i urbanistyki XIX-wiecznej struktury społecznej oraz zniwelowania wszystkich jej niesprawiedliwości, okazały się utopią. Głoszący koncepcję „światła i powietrza dla wszystkich” modernizm poddany został krytyce najpierw przez zwolenników konserwatywnej, popieranej przez reżimy totalitarne architektury, później natomiast przez zarzucających mu ignorowanie potrzeb jednostki postmodernistów, odchodząc w zapomnienie. Powrócił poniekąd w latach 80. w formie neomodernizmu, separując się jednak od dawnych idealistycznych i naiwnych w swym idealizmie założeń społeczno-politycznych oraz urbanistycznych.
Modernizm, który zawierał w sobie idee naprawy struktur społecznych i uszczęśliwienia człowieka nieoczekiwanie przekształcił się w symbol opresji i depresji, wyzwalając jednocześnie krytyczne, niekiedy agresywne wręcz emocje jednostki skierowane przeciwko tego typu architekturze.
W młodym malarstwie polskim od wielu lat panuje tendencja do ubierania w przedstawienia inspirowanej modernizmem architektury posępnych nastrojów artystów- począwszy od apatii, melancholii i smutku poprzez poczucie alienacji, opuszczenia, grozy, na gniewie i agresji kończąc. Celem wrocławskiej wystawy jest więc eksploracja za pośrednictwem młodego, polskiego malarstwa współczesnych znaczeń modernizmu oraz zobrazowanie tego, w jaki sposób na przestrzeni dziesięcioleci ewoluowało nasze myślenie o nim.
Dlatego też pierwsza z sal wystawowych poświęcona zostanie malarstwu prezentującemu opresyjność jednostki wobec architektury- opresyjność mieszczącą się w ramach zarówno nagłych procesów destrukcji, jak i naturalnych procesów degradacji (a więc związanych również z lekceważącą postawą wobec ochrony obiektów architektonicznych). Pokaz bada niszczycielskie skłonności człowieka wobec architektury również w kontekście czysto malarskim, poprzez prezentacje obrazów rozbijających geometrię brył i gęstość tkanki miejskiej.
Druga sala dedykowana będzie artystom, którzy w swojej malarskiej twórczości czerpią z charakterystycznej dla architektury modernizmu powtarzalności geometrycznych form. Powtarzalności, która, w przełożeniu na problem funkcjonowania jednostki w pejzażu miejskim, utożsamiać może rutynę, banalność, apatię.
W kolejnej sali zaprezentowane zostaną realizacje twórców, którzy za pośrednictwem architektury mówią o kontroli społeczeństwa i stosowanej wobec niego przemocy. Pokazane zostaną tu obrazy monumentalnych gmachów ministerstw, urzędów, więzień, ale także kościołów, a więc miejsc kojarzących się z opresją wobec autonomii jednostki.
W dwóch ostatnich salach ulokowane zostaną realizacje zdradzające tendencję do trawestowania na przedstawienia architektury nostalgicznych uczuć artysty. Proste, geometryczne formy konstruowane przy pomocy surowych materiałów i przybrane w odcienie szarości funkcjonują tu w charakterze nośnika pustki, grozy, smutku i poczucia wyobcowanie jednostki wśród natłoku gigantycznych, piętrzących się budynków.
Foto i grafika: media społecznościowe galerii i archiwa prywatne artystki
Muzeum POLIN pragnie dedykować część swojej przestrzeni cywilizacyjnemu dorobku polskich Żydów. Najważniejszą częścią tej przestrzeni będzie dzieło artystyczne. Konkurs ma wyłonić autora koncepcji tego dzieła.
Jesteśmy otwarci na różne środki i media artystyczne (instalacja, malarstwo, rzeźba, film, fotografia, nowe media, itp.).
Dzieło to powinno być spektakularne, przyciągające uwagę, budzące ciekawość i zachęcające do głębszego zainteresowania tematem.
Kuratorki: Agnieszka Bujak, Tamara Sztyma – Knasiecka
Instalacja przestrzenna “Obecność” dedykowana jest cywilizacyjnemu dziedzictwu polskich Żydów, którzy odznaczyli się na różnych obszarach kultury, sztuki, polityki, nauki i gospodarki, przyczyniając się do rozwoju naszej cywilizacji.
Instalacja site specific dedykowana jest do przestrzeni Sali Pomnikowej w Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Nasuwa refleksje o wspólnych losach narodów polskiego i żydowskiego, które to zazębiają się i przeplatają przez wieki na terytorium państwa polskiego, od wzmianek dostępnych w pierwszych, kronikarskich źródłach pisanych do czasów obecnych.
Instalacja artystyczna odnosi się do wartości uniwersalnych i ogólnego dziedzictwa kulturowego, jest metaforą ciągłości wspólnych losów mimo różnic i odrębności religijnych, korzeni i tożsamości. Nie narzuca oczywistych, jednoznacznych interpretacji, pozwala odbiorcom znaleźć własne ścieżki skojarzeń, by mogli indywidualnie odnieść się do prezentowanych w Sali Pomnikowej zagadnień (historii jednostek) poprzez ogólną refleksję nad człowiekiem – jego dążeniami i aspiracjami, jego możliwościami i ograniczeniami.
Opis i usytuowanie:
Instalacja składa się z ok 200 (do ustalenia, w zależności od możliwości obciążenia podłoża) pionowych, przezroczystych płyt z poliwęglanu litego – nowoczesnego polimerowego tworzywa sztucznego, stanowiącego doskonały zamiennik dla szkła. Każda płyta ma wysokość ok.3 metry, szerokość ok 1 metr, grubość 10 mm (1 cm), wagę 36 kg (wg danych płyta z poliwęglanu litego tej grubości waży 12000g/m.kw.) Cała kompozycja ułożona na osi symetrii, biegnącej od pasmowych, panoramicznych okien Sali Pomnikowej do przeciwległej ściany z drzwiami wejściowymi. Płyty z poliwęglanu litego proporcjami nawiązują do przeskalowanej, powiększonej sylwetki ludzkiej. Wchodząc do pomieszczenia widzimy po lewej stronie, w pewnej odległości od ściany z wejściem wielkie, początkowo rozproszone płyty, które ustawione są równolegle do siebie i do okna. Jedna za drugą, zaczynają za siebie stopniowo nachodzić, by w końcu złączyć się w równą, monolityczną bryłę. Przez każdą płytę, na proporcjonalnej wysokości jak serce w sylwecie ludzkiej (w tym wypadku na wysokości ok 2m, lekko z lewej strony) jest przewiercony otwór średnicy ok 2 cm. Przez otwór każdej, stojącej pionowo płyty jest przeciągnięta czerwona nić – delikatny element połączenia. Czerwona nić swobodnie opada po obu końcach instalacji, a przy pierwszej i ostatniej płycie w szeregu, przez który przechodzi zawiązany jest węzeł.
Interpretacja:
Płyty składające się na wielowarstwową instalację “Obecność” symbolizują mnogość losów ludzkich, składową doświadczeń jednostek we wspólnym dziedzictwie. Początkowo rozproszone niczym odrębne byty, nieuporządkowane, stopniowo zaczynają się łączyć, zazębiać i uzupełniać tworząc całość, wspólnotę. Do takiego współistnienia niezbędny jest dialog i porozumienie, tu w symbolicznym ujęciu jako czerwona linia (nić), integralna i zarazem bardzo subtelna część tej monumentalnej rzeźby. Obrazuje także ciągłość, jedność i połączenie, a zawiązane na jej końcach węzły mówią o nieskończoności wspólnego życia i trudach koegzystencji.
Płaszczyzny to także metafora kolejnych warstw historii, nadpisywanych jedna na drugą, niczym ogromny palimpsest przestrzeni, łączący nas mimo różnic czerwoną linią, w jednolitą “bryłę” wspólnych doświadczeń.
Przezroczyste płyty możemy zinterpretować również jako klisze pamięci, które obok doświadczeń i wartości składają się na naszą zbiorową świadomość. Transparentność użytego materiału nasuwa skojarzenia z kalką pergaminową służącą do kopiowania obrazu. W tym wypadku kalka służy do symbolicznego zachowania spuścizny ludzi, którzy odeszli. Poznać zaś możemy ją tylko dzięki nauce, historii i sztuce, stanowiącym kontekst i nadającym znaczenia. Zespalają i porządkują niczym czerwona linia.
Użycie przejrzystego materiału do stworzenia dzieła w Sali Pomnikowej podkreśla potrzebę wielowymiarowego przekazania zawartych w nim treści. Umożliwia niejako zajrzenie do wnętrza struktury i zobaczenie tego, co jest w środku. Dalsze warstwy przebijają, więc też są jawne i pozwalają odbiorcy znaleźć kolejne, głębsze poziomy interpretacji.
Sala Pomnikowa może zostać wzbogacona o biografie i dokonania wybitnych jednostek zaprezentowane dodatkowo na odpowiednio zaprojektowanych nośnikach elektronicznych audiowizualnych.
Przy sporządzaniu opisu i planu wykonawczego instalacji pojawił się problem ciężaru dzieła i siły z jaką naciska na podłoże Sali Pomnikowej. Ponieważ okazało się, że podłoże nie jest przystosowane do takiego obciążenia, zdecydowałam się zmniejszyć ilość płyt do bezpiecznych wartości, jakie po przedstawieniu projektu i konsultacjach w Muzeum zostaną uzgodnione. Prawdopodobnie będzie się to wiązało również z koniecznością zachowania odstępów między płytami, zwłaszcza w części, gdzie w pierwotnym założeniu miały do siebie ściśle przylegać. Zapewni to mniejszy nacisk na metr kwadratowy podłogi.
W pierwotnym założeniu, w miejscu o największym ich zagęszczeniu, gdzie płyty ściśle do siebie przylegają na taką powierzchnię miało przypadać ok 100 sztuk: 100 płyt grubości 1 cm, długości 100 cm.
Po rozbiciu tej jednolitej bryły poprzez zmniejszenie ilości płyt do ok 70 sztuk i rozsunięcie ich względem siebie mieścimy się w bezpiecznych wartościach.
Kolejnym możliwym rozwiązaniem jest ułożenie na podłodze płyty pod ustawione wertykalnie płaszczyzny poliwęglanu litego, co zapewni rozłożenie ciężaru na większą powierzchnię.
Grafika i wizualizacje: Andrzej S. Bieniek
Program Współpracy Transgranicznej Łotwa-Litwa-Białoruś zaprasza do obejrzenia wystawy objazdowej „Painting Our Future Together” prezentującej dzieła sztuki stworzone przez 10 międzynarodowych artystów, którzy czerpią inspirację ze sztuki światowej sławy artysty Marka Rothko oraz z uroczej atmosfery miejsca jego urodzenia w Daugavpils na Łotwie.
Podobnie jak sama współpraca transgraniczna, dzieła sztuki są niezwykle zróżnicowane pod względem pochodzenia geograficznego artystów, preferowanych materiałów i technik. Każdy obraz odzwierciedla indywidualny styl artysty i jego postrzeganie współpracy ponad granicami.
Artyści: Árpád Forgó (Węgry), George Meertens (Holandia), Edeltraut Rath (Niemcy), Pawel Wasowski, Katarzyna Kowalska (Polska), Agra Ritiņa, Inga Brūvere (Łotwa), Diana Copperwhite (Irlandia), Andrew Colbert, Elizabeth Barenis (USA).
Kuratorka: Tatjana Černova
Foto i grafika: media społecznościowe organizatorów
Rīgas Centrālajā bibliotēkā, Brīvības ielā 49/53, Ryga (LV) | 07 – 19.01.2019
Belarus National Centre of Contemporary Arts, Nekrasowa 3 str, Mińsk (BY) | 23.01 – 23.02.2019
Vytauto Didžiojo universitetas Švietimo akademija galerija, T. Ševčenkos g. 31, 03111 Wilno (LT) | 12 – 27.03. 2019
MM Gallery, Place du Jeu de Balle 68, Bruksela (BE) | 04 – 21.04. 2019
MALARSTWO | RYSUNEK | RZEŹBA | TECHNIKI MIESZANE | VIDEO
Anne Louise Blicher (DK) Ornella Orlandini (IT) Ian Liddle (UK) Marcus Gestré (SE) Katarzyna Kowalska (PL) Ivan Arkhipov (RU) Oscar Angel Rey Soto (ES) Lisa Rytterlund (SE) Philipp Haucke (DE) Johan Reisang (NO) Attila Schwanz (IT) Katharina Schellenberger (DE) (SE) Philipp Haucke (DE) Johan Reisang (NO) Attila Schwanz (IT) Katharina Schellenberger (DE) Simone Hooymans (NL) Martin Gerstenberger (DE) Hannes & Johannes (SE)
Galleri Heike Arndt DK ma przyjemność zaprezentować doroczną wystawę Opdagelser („Odkrycia”), eksplorującą nowe kierunki artystyczne i ekspresje wybranych artystów. Opdagelser jest okazją do refleksji nad współczesnością i samym człowiekiem.
Oscar Rey (ES) i Lisa Rytterlund (SE) pracują z mocną ekspresją, ich sztuka stoi obok sztuki ulicznej i wypowiedzi politycznych. Odkryj krytykę społeczną w pracach Johana Reisanga (NO) i poznaj ciekawe wersje współczesnego życia w pracach Hannesa i Johannesa (SE), Simone Hooymans (NL), Ornelli Orlandini (IT). Attila Schwanz (IT) i Marcus Gestré (SE) prezentują wyrafinowane umiejętności techniczne z wpływami sztuki ulicznej. Anne Louise Blicher (DK), Philipp Haucke (DE) i Martin Gerstenberger (DE) komentują wartości współczesnego społeczeństwa. Kolorowe rysunki Iana Liddle’a (UK), Kathariny Schellenberger (DE) i prace wideo Ivana Arkhipova (RU) badają relacje międzyludzkie, w tym samotność i kruchość, i zapraszają do kontemplacji. Ponadto Katarzyna Kowalska (PL) prezentuje swoje sensualne abstrakcyjne pejzaże. W pracach tych widz jest konfrontowany z miejskimi wibracjami, poetycką kolorystyką i żartobliwym humorem. Będzie to podróż pełna niespodzianek i odkryć – niepowtarzalna okazja do inspiracji, ekscytacji i zaangażowania!
Wystawiający artyści poprowadzą widzów przez artystyczny krajobraz rzeźby, malarstwa, rysunku i mediów cyfrowych/czasowych. Każdy artysta ma szczególny związek z krajami nordyckimi i berlińską sceną artystyczną, gdzie mieszkał lub pracował. Niektórych artystów będzie można spotkać na wernisażu!
Foto i grafika: media społecznościowe galerii i archiwa prywatne artystki
Daugavpils Mark Rothko Art Centre zaprasza artystów do udziału w Międzynarodowym Sympozjum Malarstwa „Mark Rothko 2018” organizowanym w ramach Programu Rezydencji Centrum Rothko. Sympozjum „Mark Rothko 2018” odbędzie się w Daugavpils – mieście znanym światu jako miejsce narodzin Marka Rothko, światowej sławy artysty, twórcy ekspresjonizmu abstrakcyjnego.
21 września w Mark Rothko Art Centre w Daugavpils zostanie otwarta wystawa dzieł sztuki powstałych podczas Sympozjum.
Cele Sympozjum:
⦁ Poprzez rozpoznanie dziedzictwa artystycznego Marka Rothko, zwrócenie uwagi na Daugavpils, jako miejsce urodzenia artysty.
⦁ Rozbudzenie zainteresowania środowiskiem twórczym Daugavpils.
⦁ Powiększenie kolekcji Centrum Sztuki o dzieła sztuki uczestników sympozjum.
Uczestnicy sympozjum: W sympozjum weźmie udział 10 profesjonalnych artystów. Wybór uczestników będzie miał charakter konkursowy, biorąc pod uwagę nadesłane materiały (formularz zgłoszeniowy, CV oraz informacje wizualne spełniające wymagania).
Artyści: Árpád Forgó (Węgry), George Meertens (Holandia), Edeltraut Rath (Niemcy), Paweł Wasowski, Katarzyna Kowalska (Polska), Agra Ritiņa, Inga Brūvere (Łotwa), Diana Copperwhite (Irlandia), Andrew Colbert, Elizabeth Barenis (USA).
Kuratorka: Tatjana Černova
„Painting Our Future Together”
Z okazji Dnia Współpracy Europejskiej 2018, Program Współpracy Transgranicznej Łotwa-Litwa-Białoruś oraz Daugavpils Mark Rothko Art Centre prezentują objazdową wystawę „Painting Our Future Together” przedstawiającą prace 10 międzynarodowych artystów, którzy czerpali inspirację ze sztuki światowej sławy artysty Marka Rothko oraz z urokliwej atmosfery miejsca jego urodzenia podczas 14. międzynarodowego sympozjum malarskiego „Mark Rothko 2018” w Daugavpils na Łotwie.
Imię Marka Rothko i 115. rocznica jego urodzin przywiodły artystów z siedmiu krajów do Centrum Sztuki Marka Rothko w Daugavpils, aby wyrazić swoje uczucia i przekształcić je w wybitne dzieła sztuki.
Podobnie jak sama współpraca transgraniczna, dzieła sztuki są niezwykle zróżnicowane pod względem pochodzenia geograficznego artystów, preferowanych materiałów i technik. Każdy obraz odzwierciedla indywidualny styl artysty i jego postrzeganie współpracy ponad granicami.
Foto i grafika: media społecznościowe organizatora i archiwa prywatne artystki
wydarzenie na stronie rothkocenter.com
W ramach Międzynarodowego Sympozjum Malarstwa Mark Rothko wygłosiłam wykład artystyczny „Utopia – space for the imagination”. Wykład ten nakreślił tło koncepcji, nad którą pracowałam w ramach sympozjum.
Artyści doświadczają Parku Narodowego Doliny Dolnej Odry.
Motyw: SCHWEMMLAND.
Uczestnicy: Inga Carrière (DE) Simone Distler (DE), Julia Gutkina (R / DE), Tineke Hoogendam (NL), Susanne Hoppe (DE), Masuko Izo (JP / DE) Katarzyna Kowalska (PL) Simona Ledl (AU), Petra Lehnardt Olm (DE), Xue Liu (CN / DE) Ewa Moeller (DE), Klaus Muller (DE), Agnieszka Pakuła (PL), Cora Vries (NL).
Kunstverein Schwedt / Oder e.V. organizuje sympozjum już czternasty rok z rzędu, we współpracy z długoletnimi partnerami.
Na tegoroczne międzynarodowe spotkanie artystów wybrano temat „gleba aluwialna”. Od 27 lat głównym tematem i troską naszego wydarzenia jest artystyczna eksploracja unikalnego piękna krajobrazu w Parku Narodowym Doliny Dolnej Odry, w bezpośrednim sąsiedztwie i wokół miasta Schwedt / Oder, które jest również ważnym miejscem przemysłowym.
Od tysięcy lat rzeka Odra płynie powoli w kierunku morza. Jest to ostatni etap na długiej drodze, od źródła w górach, poprzez szerokie krajobrazy w Polsce, później jako rzeka graniczna, zanim dolina się otworzy a jej wody wyleją do Zalewu Odrzańskiego. W Dolinie Dolnej Odry, która nadała imię naszemu narodowemu parkowi, Odra ma tylko niewielkie nachylenie. Dolina zalewowa jest uzależniona od rzeki, która dostarcza jej wody i ciągle zmienia jej wygląd. Ląd nad rzeką sam jest elementem tej rzeki. Stare, meandrujące odgałęzienia zostały odcięte od biegu głównego, a teraz tworzą specjalne biotopy w obszarach polderowych. Łatwo można rozpoznać miejsca, w których rzeka wyrzuciła materiał na brzeg w okresach powodzi. Artyści mają prześledzić te elementy krajobrazu i przedstawić je w swojej sztuce, zakwestionować je i zinterpretować w swoich pracach. Na koniec, podczas wystawy zwiedzający mogą wchodzić w interakcje z artystami poprzez rozmowy i dzieła sztuki.
W dniu 16.07.2018 r. Kunstverein przyjmie artystów z Niemiec, Holandii, Polski, Chin, Austrii i Japonii. Przez 2 tygodnie Galerie am Kietz znów będzie ich domem i miejscem pracy.
Na ceremonię otwarcia w Galeriehof Kunstverein Schwedt eV zaprosiliśmy burmistrza miasta i patrona sympozjum – Juergen Polzehl, dyrektora Nationalpark Unteres Odertal – Dirk Treichel oraz wszystkie zainteresowane osoby.
Jednym z celów programu sympozjum jest łączenie artystów pracujących w różnych technikach, nawiązywanie kontaktów i promowanie ich twórczości wśród lokalnej społeczności. Pracujemy głownie z malarzami i grafikami, ale sztuka eksperymentalna jest również mile widziana. W galerii można również skorzystać z warsztatu graficznego do akwaforty, litografii, typografii. Wybrane dzieła sztuki powstałe podczas sympozjum będą prezentowane na wystawie, która potrwa do końca sierpnia 2018. Ponadto pod koniec roku zostanie opublikowany katalog z pracami powstałymi podczas sympozjum.
Foto: archiwa prywatne artystki i strona organizatora
informacja o wydarzeniu na kunstverein-schwedt.de
„Fresh Legs” to nasza coroczna wystawa, która obejmuje różne rodzaje mediów, takie jak rysunek, street art, ilustracja, animacja, video art, malarstwo, fotografia i inne. Otwarty nabór dla wszystkich profesjonalnych artystów, niezależnie od miejsca pobytu i poruszanej tematyki. Dzięki tej corocznej wystawie chcemy stworzyć platformę do wystawiania i dyskusji o sztuce, spotkań dla publiczności, a także inspirować zarówno nowicjuszy, jak i uznanych artystów. Edycja 2018 wystawy Fresh Legs – open call – z dumą prezentuje 22 wschodzących międzynarodowych artystów, ich unikalne style, techniki i materiały, których używają do pracy. Efektem końcowym jest ekscytujący pokaz grupowy z figuratywnymi i abstrakcyjnymi dziełami sztuki oraz dużą różnorodnością technik, które widzowie mogą odkryć.
Ponad 100 artystów z całego świata zgłosiło ponad 500 prac. Po długim i wnikliwym procesie selekcji wybrano 22 artystów. Wystawa Fresh Legs prezentuje wybrane prace tych artystów, a my z niecierpliwością śledzimy ich dalszą podróż. Prace o szerokim rozstrzale tematycznym, od ostrej krytyki społecznej, doskonale uchwyconego obrazu współczesnego życia i wyrafinowanych umiejętności technicznych. Różnorodne użycie materiałów i technik – od rysunków i kolorowych obrazów po animowane wideo – zadziwiają i wciągają nas, zachęcają do bliższego przyjrzenia się im. Wśród kluczowych koncepcji mamy także przedstawienie aspektów człowieczeństwa, troskę o obecny rozwój naszego społeczeństwa, co jest interpretowane przez indywidualną ekspresję artystów. Poprzez dzieła sztuki badane są relacje międzyludzkie, ich kruchość, samotność i ulotność chwili. Wiele z nich zabiera nas w podróż, zagłębiając się w środowisko naturalne i trudności związane z byciem jednostką w dzisiejszym świecie.
PREZENTOWANI ARTYŚCI: Xecon Uddin (BD), Ian Liddle (UK), Johan Reisang (NO), Katharina Schellenberger (DE), Anne Louise Blicher (DK), Karmen Kraft (ES), Philipp Haucke (DE), Tuomas Korkalo (FI), Konrad Peszko (PL), Loïc Saulin (FR), Katarzyna Kowalska (PL), Line Schjølberg (NO), Attila Schwanz (IT), Lisa Rytterlund (SE), Jarosław Lisicki (PL), Ornella Orlandini (IT), Marcus Gestré (DE), Georg Bothe (DE), Oscar Rey (ES), Hannes & Johannes (SE), Ivan Arkhipov (RU), Simone Hooymans (NL)
Wystawy „Fresh Legs” cieszą się ogromnym powodzeniem od 2013 roku. To, co łączy artystów, to dyskusja o człowieczeństwie i naszym obecnym sposobie życia oraz odzwierciedlenie go za pomocą zupełnie różnych mediów i technik.
Kilku artystów zostanie wybranych z tej wystawy, aby mieć możliwość pokazania ich jesienią również w Danii.
Foto: archiwa prywatne artystki
Grafika: Galleri Heike Arndt
„Niewidzialne miasta” to wystawa otwierająca nowy projekt Katarzyny Kowalskiej, poruszający tematykę myślenia o współczesnym mieście.
Dla artystki miasto to poligon doświadczeń, jej środowisko naturalne, źródło inspiracji, miejsce obserwacji zachodzących w nim procesów. Postrzega ona miasto jako zjawisko historyczne, filozoficzne, kulturowe, socjologiczne, jako organizm zmienny, jak również jako kod, który mamy w sobie. W obrazach Kowalskiej odnajdziemy swoistą dyferencję, jednoczesne zastosowanie rygorystycznej geometrii i ekspresyjnego gestu. Geometrię tworzą budynki pnących się bryłami wysokościowców, to biznesowy, zimny świat stali i szkła. Gest symbolizuje czynnik ludzki, spontaniczny, ekspresyjny i ciepły ślad codzienności.
Niezwykle inspirujący dla artystki okazał się intrygujący kontrast ujęty w książce włoskiego pisarza Italo Calvino „Niewidzialne miasta”, gdzie opisane fantasmagoryczne civitates są zarówno wiarygodne jak i wyimaginowane, piękne, fascynujące, pociągające oraz smutne, odpychające, wyludnione, zrujnowane, szczęśliwe i przeklęte. Zafascynowana książką artystka postanowiła przelać na płótno to złożone myślenie o mieście. Postawiła sobie również za cel pokazanie tego, co w metropoliach niewidzialne i tkankotwórcze zarazem: więzi, doświadczeń, wspomnień, marzeń, pragnień i aspiracji, bez czego każde miasto byłoby tylko zbiorem betonowych budowli.
Kwintesencję przemyśleń, inspiracji oraz środków wyrazu artystycznego zobaczymy w nowych obrazach Kowalskiej. Jej intuicyjne postrzeganie przestrzeni i doświadczenie w świecie abstrakcji architektonicznej z pewnością staną się dla odbiorcy intelektualną i estetyczną ucztą.
Kuratorka: Agnieszka Jachym
Foto: Marta Kammbach
informacja o wydarzeniu na warszawa.dlastudenta.pl
relacja na blogu bitememartha.pl
.
PRZESTRZEŃ — tajemnicza pustka, której głębokie doświadczenie sprawia, że zaczyna wibrować. To wpływ naszej obecności i skupienia napełniają ją energią. Pojawiają się wówczas określone nastroje – uczucia mogące zmienić sposób postrzegania i odbioru rzeczywistości. Przy odpowiedniej wrażliwości może ogarnąć nas uczucie melancholii i specyficznego stanu zawieszenia, który nie dla każdego jest przyjemny, a który pozwala przestawić się nam na odczuwanie zmysłowe wszystkiego, co rzeczywiste i wyobrażeniowe. Dlatego też studium przestrzeni jest dla mnie wyznacznikiem tego, co znajduje się POMIĘDZY.
W wykresach perspektywicznych na osi symetrii ustawiają się liczne punkty zbiegu, które łączą linie; podobnie teraźniejszość łączy różne możliwości działań, warianty zdarzeń lub decyzji, jakie podświadomie rozważamy w momencie zatrzymania się i zadumy nad konkretną sytuacją w naszym życiu. Rzeczywistość i fikcja przenikają się na wielu różnych płaszczyznach, tworząc niejako swój odrębny świat, w którym wszystko jest możliwe – zdarza się to, co pozornie jest niemożliwe lub też to, co wydaje się możliwe, ale zdarzyć się nie może, bo jest zaledwie czystą grą przestrzenną.
W mojej twórczości interesuje mnie przede wszystkim uczucie zawieszenia w przestrzeni, obraz świadomości “tu i teraz”. Wizualne przedstawienie tego stanu, opowiedzenie o momentach wewnętrznego zatrzymania, o chwilach, gdy siedzi się w zadumie w jakimś niezwykłym dla nas miejscu wpatrując się przy tym gdzieś daleko przed siebie – jest to dla mnie ogromne wyzwanie, z którym chcę się zmierzyć. Uchwycenie i zrozumienie wewnętrznego czasu zatrzymania się, kiedy myślami obejmujemy horyzont jest jak proces medytacji. Fascynuje mnie. Jednocześnie mobilizuje i odpręża. Dlatego też, odbiorca wpatrujący się w licznie rozsiane w moich obrazach punkty zbiegu, może odnaleźć przede wszystkim daleką metaforę tych właśnie chwil, w których najważniejsze były: zaduma, cisza, spokój i metafizyczny bezruch. Owy – tak istotny dla mnie punkt zbiegu – to jakby zobrazowany błysk autoświadomości, krótki wyłom w rutynie codzienności, który pozwala mi na poznawanie wyimaginowanych przestrzeni, a oprócz tego obrazuje napięcie, wewnętrzne sprzeczności i nieuświadomione dążenia.
Również w architekturze szukam takich odczuć, gdy obcując z nią zdolni jesteśmy do wytworzenia momentu trudno definiowalnej ekscytacji, napędzanej choćby krótkim i ulotnym wrażeniem niesamowitości. Otwieramy się na zupełnie nowe, sensualne doświadczenie przestrzeni, w którym ona rezonuje. Czujemy wynikające z niej wibracje, co pociąga za sobą wzbudzanie silnych doznań całkowicie tak, jakby była ona katalizatorem emocji.
Katarzyna Kowalska
Foto: Andrzej S. Bieniek i archiwa prywatne artystki
relacja na blogu bitememartha.pl
Noc Kultury, jeden z największych lubelskich festiwali, to kilkaset wydarzeń odbywających się w przestrzeni miasta, w ciągu zaledwie kilku godzin. Jest jak kwiat paproci – rozkwita tylko w jedną noc i znika. Pozostają tylko wspomnienia i piękne fotografie. Nie sposób zobaczyć wszystkiego co dzieje się w tym wyjątkowym czasie, gdyż program Nocy Kultury od lat naszpikowany jest wydarzeniami związanymi z kulturą w przestrzeni miejskiej.
Noc Kultury to również festiwal, który zachęca do przeżywania sztuki i ułatwia spotkanie z nią. Do wejścia zachęcają otwarte do późna instytucje kultury ze specjalnym programem. Na skwerach i placach odbywają się seanse filmowe, koncerty i wernisaże. Nie da się też przejść obojętnie obok niezwykłych instalacji artystycznych, które sprawiają, że Lublin staje się jeszcze piękniejszy niż na co dzień. To także wydarzenie, które ożywia miejsca nieznane, zapomniane lub owiane złą sławą. Można powiedzieć, że odczarowuje je i to właśnie tej nocy dają się oswoić!
wydarzenie Facebook: 27 Obrazów dla Lublina | Inside-Outside / Noc Kultury w Lublinie
Foto: archiwa prywatne artystki
informacja o wydarzeniu na lublin.wyborcza.pl
informacja o wydarzeniu na lublin.eu
informacja o wydarzeniu na onet.pl
ART CIRCLE to międzynarodowe sympozjum artystyczne, które odbędzie się w różnych miejscach wokół słonecznego regionu Brda w Słowenii od 14 maja do 20 maja 2017 roku.
Brda, kraj olśniewających momentów ma magiczne moce, które odzwierciedlają się w tej krainie, ludziach, a tym samym w sztuce. Doskonałe wino i kulinarne połączenie z bajkowym krajobrazem i ciepłymi ludźmi sprawiają, że jest to bardzo inspirujące środowisko.
Art Circle to improtujący projekt, w ramach którego odbędą się różne sympozja artystyczne w następujących miejscach:
– Ambasada Sztuki Rzeczypospolitej Polskiej
– Ambasada Sztuki Republiki Słowackiej
– Ambasada Sztuki w Republice Niemiec
– Ambasada Sztuki Federacji Rosyjskiej
– Ambasada Sztuki Japonii
– Ambasada Sztuki Republiki Francuskiej
– Ambasada Sztuki Hiszpania
– Ambasada Sztuki Kazachstanu
– Ambasada Sztuki Węgier
Art Cirlce ma gościć około 50-60 artystów.
Wystawa wszystkich prac odbędzie się 19 maja w nowo wyremontowanej willi renesansowej Vila Vipolže. Wystawa będzie otwarta dla zwiedzających przez całe lato.
Foto: archiwa prywatne artystki i strona organizatora
Not Random Art. – The contemporary art review powstał, aby zaprezentować współczesnych wschodzących artystów; niespokojnych marzycieli, którzy – indywidualnie i zbiorowo – badają tematy nierozerwalnie powiązane ze współczesnymi społeczeństwami. Podróże, przesiedlenie, utrata, pamięć i tożsamość, wywołujące silne i czasami nieoczekiwane zestawienia i odpowiedzi – będą to nasze główne punkty zainteresowania.
Niełatwo być nowym artystą. Istnieje cały konkurencyjny świat współczesnej sceny artystycznej, a czasami niełatwo ustalić, co jest najlepszą drogą do sukcesu artysty. Naszym celem jest pomost między widzami, kuratorami i artystami, tworzący wspólną platformę współpracy i wymiany. Ponieważ dzisiaj prawie wszystko dotyczy rynku sztuki. Jak sprzedać dzieło sztuki, jak uczynić je zauważalnym? W Not Random Art. wierzymy, że artysta wschodzący może dokonać przełomu na międzynarodowej platformie sztuki współczesnej.
strony: 102 – 111.
„Didaskalia” to wystawa zbiorowa dziewiętnastu członków „Otwartej Pracowni”: Tomasza Bielaka, Oliwii Beszczyńskiej, Maksymiliana Cieślaka, Lecha Mazurka, Michała Mroczki, Flory Nastaj, Magdaleny Łaty, Karoliny Komorowskiej, Pawła Korbusa, Piotra Korola, Katarzyny Kowalskiej, Sławomira Plewki, Sebastiana Smita, Kamila Stańczaka, Piotra Strobla, Sławomira Tomana, Grzegorza Tomczyka, Kamila Zaleskiego, Ewy Zarzyckiej.
Tytuł wystawy w sposób symboliczny odzwierciedla ideę samego stowarzyszenia, które jest aktywnością dodatkową, stanowi bezinteresowny, wynikający z potrzeby wewnętrznej wątek życia każdego jego członka. Jednak te marginalne działania stanowią często, podobnie jak średniowieczne glosy, prawdziwą wartość. Paradoksalnie to właśnie one wnoszą nowość, oryginalność, swobodę, tworzą sens. Podobnie jest ze sztuką w ogóle. Przez bardzo długi okres czasu zauważano jedynie „wielką” historię sztuki, historię tworzoną przez najwybitniejszych twórców, historię ich najwybitniejszych dzieł. To samo dotyczyło muzyki, literatury, polityki. Choć tendencja ta budziła się już wcześniej, dopiero w XX wieku zwrócono uwagę na peryferie sztuki – mniej znanych artystów, mało znaczące ośrodki twórcze, wczesne „niedojrzałe” dzieła gigantów, dzieła wymykające się standardom czy klasyfikacjom. Peryferyjność stała się i wciąż jest cechą cenioną i pożądaną, jako że łączyła w sobie takie cechy jak oryginalność i elitarność. Z czasem „wielka” historia sztuki została zastąpiona historią sztuki marginesów jako tej ciekawej, wolnej, prawdziwej i wartościowej. W ten sposób nastąpił całkowity przewrót postrzegania sztuki.
Kuratorka: Izabela Bartkowiak
Grafika: Kosma Ostrowski
Foto: archiwa prywatne artystki
Noc Kultury w Browarze: Bestialstwo – wystawa sztuki aktualnej.
Wystawa prezentuje prace dwudziestu twórców młodego pokolenia. Każdy z artystów wypowiada się poprzez jedno dzieło, a wszystkie je łączy temat wystawy. Celem prezentacji jest zderzenie różnych postaw artystycznych i osobowościowych w obrębie jednej płaszczyzny tematycznej.
Na potrzeby wystawy każdy z artystów tworzy lub wybiera ze swoich zbiorów jedną pracę, która w pośredni lub bezpośredni sposób nawiązuje do pojęcia bestialstwa. Interpretacje można mnożyć; potraktować temat dosłownie, metaforycznie, figuratywnie, prześmiewczo czy też w sposób, który jest właściwy jedynie dla rozumowania poszczególnej jednostki.
Nawiązując do tytułu wystawy odwołałam się do brutalizmu – nurtu w architekturze późnego modernizmu powstałego w końcu lat 40. XX wieku. Postawiłam na bliskość znaczeniową słów brutalizm i bestialstwo i pod tym pierwszym ukryłam swoje fascynacje architekturą. Dodatkowo sam obraz jest bardzo surowy i oszczędny, a na wystawie prezentował się opakowany w strecz, w efekcie czego niewidoczne pozostały wszelkie niuanse malarskie. Widoczne były tylko najmocniejsze, kontrastowe podziały w kompozycji. Zabiegiem tym „bestialsko” potraktowałam swoją pracę, która niejako dusiła się pod folią.
Artyści biorący udział w wystawie:
Marcin Błach / Bartek Cebula / Seweryn Chwała / Jolanta Gmur / Ticathrow Headogun / Tomasz Jakubowski / Katarzyna Jarosz / Agatka Kędra / Katarzyna Kowalska / Paulina Litwin / Wojtek Łysiak / Lech Mazurek / Michał Mroczka / Ewelina Prażmo / Marcin Proczek / Jan Tuszewski / Konrad Wróblewski / Miłosz Zawistowski / Franciszek Znamierowski / Jędrzej Żwiruk
Kuratorka: Marta Ryczkowska
Foto: archiwa prywatne artystki
Foto: Marta Kammbach
26 lutego 2015 roku, na pierwszym w tym roku spotkaniu z cyklu „Zmysły Sztuki”, w Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie gościć będziemy Katarzynę Kowalską – artystkę malarkę oraz Bartosza Kowalskiego – kompozytora, aranżera, instrumentalistę.
Podczas spotkania porozmawiamy między innymi o poszukiwaniach własnych środków wyrazu zarówno w kompozycjach malarskich, jak i w muzycznych, o abstrakcyjnym geometryzowaniu przestrzeni, o eksperymentowaniu z kolorem i kompozycją, o oryginalności i tradycji.
Zabytkowa rezydencja królewska w Wilanowie znana jest z wybitnych dzieł sztuki dawnej. Odkrywanie i objaśnianie tajemnicy ich powstania należy do programów Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie. Minioną twórczość możemy lepiej zrozumieć poznając także źródła inspiracji i motywację współczesnych artystów. Uczestnicy spotkań z cyklu „Zmysły Sztuki” dowiedzą się jak i gdzie poszukuje się inspiracji oraz jak wygląda warsztat twórczy. Spotkania, które odbywają się w swobodnej kawiarnianej atmosferze, są platformą swobodnego przepływu myśli pomiędzy artystami i publicznością. Są moderowane przez kuratora projektu, który również jest artystą.
Dyrektor Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie Paweł Jaskanis zaprasza na 26 lutego (czwartek) 2015r., na godz. 19:00, do Oficyny Kuchennej, na terenie Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie, ul. St. K. Potockiego 10/16.
Wszelkich dodatkowych informacji na temat spotkań udziela twórca, moderator i kurator projektu Andrzej S. Grabowski.
relacja na blogu zmyslysztuki.blogspot.com
Fot. Marcin Grzebyk
Twórczość malarska Katarzyny Kowalskiej rozpięta jest między dwoma biegunami – rygorem form geometrycznych i wolnością ekspresyjnego malarstwa gestu. Dwa światy i dwa spojrzenia na rzeczywistość: hiperracjonalne, redukujące mnogość form do tego, co najprostsze i najbardziej prymarne, minimalistyczne i będące wynikiem chłodnej kalkulacji oraz pełne emocji, oparte na przeczuciu, intuicji, swobodnym geście. Katarzyna Kowalska swobodnie przemieszcza się pomiędzy tymi, wydawałoby się, skrajnymi przystankami przedstawiania świata. Geometria jest w jej obrazach rozedrgana, pulsująca i nasycona kolorem. Gest natomiast dyscyplinuje siatka perspektywiczna, rzut przestrzennej bryły w swej namacalnej konkretności.
Jedną z podstawowych kategorii, do jakich odnosi się artystka jest miejsce. Ostre plamy barwne w jej płótnach przywodzą na myśl elementy miejskiego pejzażu z naciskiem na architekturę, nieraz na granicy realności, a nieraz niemalże całkowicie abstrakcyjnych. Surowy modernizm, Pałac Kryształowy z żelaznych i szklanych prefabrykatów, adaptacja i przekształcenia budynków postindustrialnych stanowią dla artystki źródło nieustannych inspiracji. Miasto jest naszym środowiskiem naturalnym, najbliższą przestrzenią życia, którą zastajemy w określonej formie. Jest ona w pewien sposób dynamiczna, obok dawnej architektury wyrastają nowe budynki, konstrukcje nawarstwiają się, piętrzą, przekształcają.
W obrazach Katarzyny Kowalskiej bryły tracą swój ciężar, zarys konstrukcyjny budynku traci swą funkcjonalność i staje się linearnym ekwiwalentem architektonicznego pierwowzoru. Miasto jako zespół stałych form nie jest jednorodnodne i rozpada się na cząstki elementarne. Płaszczyzny wychodzą z różnych punktów, tworzą załamania, które nie wynikają z logicznego układu całości i kompozycji. Nie jest to jednak chaos wywołany ekspresyjną, malarską eksplozją. Wyczuwa się w nim rygor wykresów perspektywicznych i studiów przestrzennych brył, odprysk realności. Kowalska tworzy miasta fantasmagoryczne, niczym Italo Calvino w swym słynnym poetyckim traktacie Niewidzialne miasta. Calvino nazywał żeńskimi imionami miejsca wyobrażone, utkane z doświadczeń, pragnień i przeczuć: „Przebrnąwszy przez rzekę i przeprawiwszy się przez przełęcz, człowiek staje niespodziewanie przed miastem Morianą o alabastrowych bramach przejrzystych w blasku słońca, o koralowych kolumnach podtrzymujących frontony wysadzane serpentynem, o willach całych ze szkła, jak akwaria, gdzie pod żyrandolami w kształcie meduz pływają cienie tancerek o srebrnych łuskach”. W owych nie-miastach realność jest echem, zaś cała konstrukcja wygenerowana jest przez wyobraźnię i emocje. W podobny sposób przetwarza architekturę miejską Katarzyna Kowalska. Wyabstrahowane z architektonicznego porządku płaszczyzny i bryły zyskują autonomię poprzez kolor – nasycony, wysunięty na pierwszy plan lub delikatnie zasugerowany, schowany za rzutami perspektywicznymi, będącymi siatką dla poszczególnych płaszczyzn. To właśnie plama barwna porządkuje przestrzeń, wyznacza jej nowy porządek, określa ją w ramach płaszczyzny obrazu. Miejsce wydaje się czymś abstrakcyjnym i nieuchwytnym, a jednocześnie jest nadal zakorzenione w fizyczności. Stanowi przestrzeń alternatywną, w której punkt zbiegu nie jest pojęciem jednoznacznym.
Obrazy perspektywiczne Kowalskiej można traktować również jako metakomentarz do współczesnej architektury. Bryła, zarys, kształt, tworzywo, rozwiązania konstrukcyjne są dla artystki interesujące jako wizualne znaki, na bazie których powstaje kompozycja. Finalnie przypomina ona przestrzeń ze snu. We śnie jak wiadomo odkłada się doświadczenie, ale w kontakcie z podświadomością całkowicie zmienia zapamiętane obrazy. Oglądając Krajobrazy perspektywiczne Katarzyny Kowalskiej nie można oprzeć się wrażeniu, że spaceruje się po Calvinovskich niewidzialnych miastach, z ich nie do końca odkrytą naturą i dynamiką, która ujawnia się dopiero w toku podróży. Jest współczesnym flaneurem, obserwującym i rejestrującym pulsację miasta.
Artystka uprawia malarstwo warstwowe, nawiązujące nieco do malarstwa materii z akcentem na to, że materia ta jest transponowana na płótno za pomocą różnych, nieraz nietypowych narzędzi. Łączy w swojej twórczości różnorodne techniki malarskie, bada właściwości farb i substancji, obserwując ich proces tężenia w różnych temperaturach. itp. Płaszczyzna obrazu nie jest sterylna – artystka pozwala jej na kontakt z różnego rodzaju czynnikami zewnętrznymi. W efekcie struktura obrazu jest złożona i gęsta. Malarstwo Katarzyny Kowalskiej jest zatem przestrzenią równoległą przeżywania i doświadczania świata, w której zapisują się wspomnienia i wyobrażenia ujęte w podstawowe wartości malarskie.
Marta Ryczkowska
Foto i grafika: Andrzej S. Bieniek
W dniach 17-18.01.2015 w jednej z najciekawszych przestrzeni galeryjnych Lubelszczyzny odbędzie się ART INN – czyli Targi Młodej Sztuki. Jest to nowa odsłona, odświeżenie projektu, który z powodzeniem odbył się dwukrotnie w Warszawie, gdzie każdorazowo zaprezentowało się kilkudziesięciu ciekawych młodych artystów. Zimowe ART INN LUBLIN zaplanowane jest z jeszcze większym rozmachem.
Przez dwa dni w godzinach 12:00-20:00 Galeria Labirynt będzie tętniła sztuką w każdym niemal jej aspekcie. ART INN LUBLIN to alternatywa dla komercyjnych galerii i targów: połączenie wydarzenia kulturalnego z promocją artystów a także z formą spędzania wolnego czasu. Ta nowa formuła przeglądowej wystawy umożliwia zestawienie ze sobą prac twórców stosujących różnorodne techniki: od malarstwa, przez grafikę, rzeźbę po video art czy instalacje. Pozwala to na pokazanie swoich prac ciekawym artystom, którzy nie do końca odnajdują się na tradycyjnych wystawach.
Foto: media społecznościowe organizatora
Interferencje/Interferenzen to unikatowe przedsięwzięcie artystyczne skupiające artystów wizualnych z Polski i Niemiec. Jego celem jest sprowokowanie dyskusji wokół zagadnienia powstawania dzieła sztuki we współczesnej Europie. Jakie znaczenie mają uwarunkowania geograficzne, finansowe, polityczne, genealogiczne, historyczne. Jak wielką rolę odgrywa miejsce urodzenia artysty, jego zaplecze finansowe, wsparcie ze strony państwa? Jakie są motywacje i inspiracje twórców? Czy we współczesnym zalewie informacji i obrazów oraz “nadprodukcji” sztuki można zachować niezależność twórczą?
Polska i Niemcy – to wybór nieprzypadkowy – kraje geograficznie niesamowicie zbliżone, a jednocześnie tak różne poprzez uwarunkowania historyczne i kulturowe. Czy tworzących w nich artystów różni podejście do sztuki, jej tworzenia i odbierania? Stawiamy pytania, jednocześnie unikając narzucania interpretacji, bo Interferencje/Interferenzen to przede wszystkim platforma wymiany poglądów, doswiadczeń, pretekst do konfrontacji między artystami a widzami. Czysta kartka, która czeka na zapełnienie treścią.
Zebrane na wystawie prace mogą początkowo wydawać się zupełnie niezwiązane ze sobą. Im bardziej jednak się im przyglądamy, poznajemy ich twórców i kierujące nimi fascynacje i emocje, tym bardziej widoczne stają się podobieństwa. Można ich szukać na wielu płaszczyznach.
Fascynacja naturą widoczna jest w pracach zarówno Ryana Haysa jak i Iny Sangenstedt, choć każde z nich znalazło własny język na jej opisywanie. Umiłowanie ulotnych form, nadawanie im nowych znaczeń znajdziemy u Beaty Bajno, Edith Kollath czy Laurence Grave. Artyści, którzy w swoich pracach podejmują temat miasta, otaczającej ich architektury, tętniącego życiem street artowego podziemia to z kolei Katarzyna Kowalska, Magdalena Łazar-Massier i ToFa (Chris Noelle).
Czowiek, jego emocje, sekrety i wspomnienia, oraz delikatność i wrażliwość to obszar zainteresowań Reginy Nieke, Agaty Czeremuszkin-Chrut i Niny Maerkel. Ogromną wagę przywiązują one również do samego procesu powstawania dzieła, roli materii malarskiej i zastosowanych materiałów. Na człowieku w kontekście trudnej historii skupiły się Agnieszka Pakuła i Anne Plaisance, a bardziej ilustracyjną formułę wybrały Laura Wasilewska i Agnieszka Pietrzykowska. Tworząca unikatowe kostiumy Anna Lasik zabiera nas z kolei w podróż po odległych epokach, bawiąc się modą i konwencjami.
Polska i Niemcy to dwa różne kraje, 16 artystów to 16 różnych osobowości, indywidualnych historii i sposobów wyrażania. Niezależnie skąd pochodzą łączy ich niesamowita ciekawość świata i pasja tworzenia.
Foto: media społecznościowe galerii
wydarzenie na stronie art-in-berlin.de
TOPOGRAFIA KOLORU jest drugą wystawą z cyklu „4×4” realizowanego jesienią przez lubelskie Stowarzyszenie Otwarta Pracownia w 2014 roku. Stanowi ona próbę malarskiego ujęcia topografii, fizycznie istniejących miejsc i miejsc fantasmagorycznych. Wystawa zestawia różne wyobrażenia: mapy wojen przyszłości, próby ujęcia przemian architektury, abstrakcyjne ujęcia miejsc. Biorą w niej udział artyści ze Stowarzyszenia „Otwarta Pracownia”: Michał Mroczka i Katarzyna Kowalska oraz gościnnie Joanna Szostak i Dawid Kędzierski.
Kuratorka: Marta Ryczkowska
Grafika: Kosma Ostrowski
Organizator: Stowarzyszenie „Otwarta Pracownia” w Lublinie
Foto: media społecznościowe galerii
Projekt zrealizowano przy wsparciu finansowym Urzędu Miasta Lublin.
Centrum Sztuki Fort Sokolnickiego oraz Instytut Germanistyki Uniwersytetu Warszawskiego SERDECZNIE ZAPRASZAJĄ NA:
- Wernisaż polsko-niemieckiej wystawy Interferencje / Interferenzen
6.12.2013 (piątek) – Godz. 19:00 ul. Stefana Czarnieckiego 51, Warszawa.
Artyści: BEATA BAJNO, AGATA CZEREMUSZKIN-CHRUT, LAURENCE GRAVE, RYAN HAYS, EDITH KOLLATH, KATARZYNA KOWALSKA, ANNA ZUZANNA LASIK, MAGDALENA ŁAZAR MASSIER, NINA MÄRKL, REGINA NIEKE, TOFA (CHRIS NOELLE), AGA PIETRZYKOWSKA, AGNIESZKA PAKUŁA, ANNE PLAISANCE, INA SANGENSTEDT, LAURA WASILEWSKA
- II Międzynarodową konferencję naukową:
Interferencje Kultury Współczesnej, w ramach projektu Inter.Intra.Trans.
6.12.2013 (piątek) – 8.12.2013 (niedziela) ul. Dobra 55, Warszawa
6.12.2013 (piątek) – godz. 12.00 Inaugurację i prezentację portfolio polskich i niemieckich artystów. (sala 1.008) - Debatę z udziałem artystów, teoretyków, krytyków i odbiorców sztuki podczas konferencji Interferencje Kultury Współczesnej. 7.12.2013 (sobota) – godz. 11.00 ul. Dobra 55, Warszawa (sala 1.008)
Interferencje / Interferenzen współfinansowane są ze środków Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.
Organizatorzy:
Centrum Sztuki FORT Sokolnickiego, Instytut Germanistyki Uniwersytetu Warszawskiego, Inter. Intra. Trans.
Partnerzy:
Oki Doki, L&A Curators, Winsor&Newton
Patroni medialni:
kulturaonline.pl, Rynek i Sztuka, Imperium kobiet, Gallery store, Czytaj nie pytaj! pl, DobraPolskaSzkola.pl, Creative Poland, Babski londyn, Modessque
Foto: media społecznościowe organizatorów